Józef Kalinowski urodził się w Wilnie 1 IX 1835 r. w rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec był profesorem matematyki na Uniwersytecie Wileńskim.

Józef ukończył studia na Akademii Inżynierskiej w Petersburgu, gdzie w 1855 r został adiunktem oraz awansował do stopnia porucznika.

           W 1863 roku, czując zbliżające się powstanie, podał się  do dymisji i został członkiem Rządu Narodowego oraz objął stanowisko ministra wojny w rejonie Wilna.

            Po upadku Powstania Styczniowego, uwięziony przez Rosjan, został skazany na karę śmierci, zamienioną dzięki staraniom rodziny, na karę zesłania na dziesięć lat ciężkich robót na Syberię.

            Podczas pobytu na Syberii zadziwiał niezwykłą mocą ducha i cierpliwością. Wspierał współwięźniów dobrym słowem i modlitwą, podtrzymywał nadzieję. Zajął się też nauczaniem dzieci zesłańców.  Sam doskonalił swoją umiejętność posługiwania się łaciną, angielskim, francuskim.

             Już na syberyjskim zesłaniu wierzono w skuteczność jego wstawiennictwa przed Bogiem i w pacierzu dodawano: "Przez modlitwę Kalinowskiego, wysłuchaj nas, Panie".

           Z zesłania Józef Kalinowski powrócił do kraju w 1874 roku, a po uzyskaniu paszportu wyjechał na Zachód, jako wychowawca młodego księcia Augusta Czartoryskiego (beatyfikowanego przez Jana Pawła II w 2003 roku).

            W lipcu 1877 roku, mając już 42 lata, Józef Kalinowski wstąpił do nowicjatu karmelitów w Grazu (Austria), przybierając zakonne imię Rafał od św. Józefa.

Po studiach filozoficznych i teologicznych na Węgrzech, złożył śluby zakonne i otrzymał święcenia kapłańskie 15 stycznia 1882 r. w Czernej koło Krakowa.

            W kilka miesięcy później został przeorem klasztoru w Czernej w Polsce. Urząd ten pełnił przez 9 lat. Przyczynił się w znacznej mierze do odnowy Karmelu w Galicji (w czasie zaborów wszystkie klasztory karmelitańskie zostały zlikwidowane, oprócz małego klasztoru w Czernej).

            W 1884 r. został założony z jego inicjatywy klasztor karmelitanek bosych w Przemyślu, 4 lata później we Lwowie, a na przełomie 1891-1892 roku - klasztor ojców karmelitów wraz z niższym seminarium - w Wadowicach.

            W życiu zakonnym i kapłańskim O. Rafał odznaczał się wielką gorliwością; niestrudzenie oddawał się posłudze sakramentu pokuty i kierownictwu duchowemu. Cała jego działalność jest przesłaniem o miłosierdziu Boga, oddaniem siebie i drugich Bożemu Sercu. Nazywano go za życia "świętym".

            Na dworcu w Krakowie ludzie klękali, gdy koło nich przechodził i prosili o błogosławieństwo. Współcześni nadali mu przydomek „chodząca modlitwa”.

            Zmarł 15 listopada 1907 roku w Wadowicach, w opinii świętości.

Jego relikwie spoczywają w kościele karmelitów w Czernej.

            Rafał Kalinowski został beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1983 roku podczas Mszy świętej na krakowskich Błoniach.

Kanonizowany w Rzymie w roku 1991roku.

 

            Św. Rafał Kalinowski potrafił zachować szacunek dla człowieka i jego godności nawet tam, gdzie panowała pogarda. Dlatego uważany jest za patrona Sybiraków.  Sybirak to nie tylko ten, kto pracował w łagrach za Uralem, ale to każdy, któremu przemoc odbiera sprawiedliwość. A tacy są na całym świecie.

            Dla tych wszystkich św. Rafał Kalinowski, wpatrzony w Matkę Miłosierdzia, jest potężnym patronem. Jest też patronem oficerów i żołnierzy oraz orędownikiem w sprawach trudnych.